სოფია... (ნაწილი 1)

მე გიორგი ვარ 24 წლის. რამდენიმე წელია ჩემმა ოჯახმა საგურამოში აგარაკი შეიძინა მე სულ სამი ოთხჯერ თუ ვიქნები იქ ნამყიფი ძირითადად საღამოობით ავდიოდი მეგობრებთან ერთად ან მშობლების სანახავად რადგან მთელ ზაფხულს იქ ატარებენ ფაქტობრივად ზაფხულში იქ ცხოვრობენ. ერთ საღამოსაც ავედი და იქ დავრჩი. მეორე დღეს დილით როცა გავიღვიძე აივანზე გავედი მოსაწევად და რამდენიმე წუთში ვიღაც მოადგა ეზოს კარებს აივნიდან კარგად არ ჩანდა ხეები ეფარება. შემოვიდა და სახლს რო მოუახლოვდა გამოჩნდა გოგო ასე 18 19 წლის ხელში კალათა ეჭირა ინსტიქტურად მაღლა ამოიხედა და რო დამინახა თითქოს შერცხვა და მაშინვე თვალი მომაცილა და ისევ გამოუყვა გზას. კარს მოადგა და დედაჩემმაც დაუძახა შემოდიო. ორ წუთში გამოვიდა ცარიელი კალათით და წავიდა. მერე დედაჩემს ვკითხე დილით ვინ იყო მოსულითქო და აქაური გოგოა რძე და რაღაც პროდუქტები მოაქვს ყოველ დილითო. მეორე დღეს ისევ აივანზე ვარ ვეწევი. და ისევ მოვიდა ისევ ამოიხედა და ისევ უცბათ მომაცილა თვალი მაშინვე ჩავედი ქვემოთ და გავუღე კარები. თვალებს ვერ დავუჯერე ულამაზესი გოგო დამხვდა. მივხვდი რო დაიბნა და უსიტყვოდ მომცა კალათა. მობრძანდითთქო და დედაჩემიც გამოვიდა ტელეფონი გირეკავსო და თან ამ გოგოს მიეგება. ავირბინე მაღლა რო გამოვედი უკვე წასული იყო. დედაჩემს ვუთხარი მე უნდა გავიდეთქო ავიღე მანქანის გასაღები და წავედი. გავედი თუ არა ეზოდან თვალი მოვკარი რო მიდიოდა და ჩავიარე მანქანით და შევუნელე შორს მიდიხარ გაგიყვან თუ გინდათქო არა გმადლობთო ძალიან მორცხვად მითხრა და გააგრძელა გზა. მეც წამოვედი სხვა რა გზა მქონდა და იმ დღეს თბილისში წამოვედი საქმეები მქონდა და რამდენიმე დღე აღარც ავსულვარ. რამდენიმე დღის მერე საღამოს ძმაკაცებთან ერთად ავედი დავლიეთ. მეორე დღეს გვიან გავიღვიძე. მე და ჩემი ძმაკაცი მაღაზიაში გავედით და ისევ ვხედავ ამ გოგოს მიდის ორი კალათით ხელში და აშკარად უჭირს, მძიმეა. ჩემ ძმაკაცს ვუთხარი წადი სახლში და მოვალ მალეთქო მიხვდა რაშიც იყო საქმე. გადავხტი მანქანიდან მივარდი მაშინვე ამ გოგოს და გამოვგლიჯე კალათები ისე რო არც არაფერი მიკითხავს გაოცებული მიყურებდა არარის საჭიროვო თან მორცხვობდა. ისეთი მძიმე იყო დღემდე ვფიქრობ ყოველდღე ეს პატარა გოგო რამდენ გზასაკეთებს ამ კალათებით და როგორ ახერხებს. გზაში ხმას არ იღებდა სახელი ვკითხე სოფო მქვიაო. ყოველ დილით ასე დადის და თავის ნაშრომს ყიდის. მივაცილე სადაც მიდიოდა. და გზაში ისიც გავიგე რო თბილისში სულ ორჯერაა ნამყოფი და ყველაზე მეტად მაკდონალდსის საჭმლის გასინჯვა უნდა. მე ვუთხარი რომ აუცილებლად წაგიყვანთქო და მართლაო? ისეთი ბედნიერი და გაოცებული სახე ჰქონდა ლამის ჩავუკოცნე მთელი სახე. იმ ღამეს მოსვენება დავკარგე სულ მისი სახე მედგა თვალწინ და ის ბედნიერი ღიმილი როცა დავაიმედე რო მაკდონალდში წავიყვანდი.

ამ ისტორიაზე კომენტარები არ არის