სოფია... (ნაწილი 2)

სოფო ისევ მოვიდა დილით. მე თავპირის მტვრევით ჩავიცვი და ქვემოთ რო ჩავედი უკვე ეზოს კარიდან გადიოდა დავქოქე მანქანა და გავარდი გარეთ დავეწიე შევუნელე მანქანა, დღესაც უარს მეტყვი რო სახლამდე მიგიყვანოთქო? მორცხვად ამომხედა გაეღიმა გაიხედ გამოიხედა, მე მაშინვე გადმოვედი მანქანიდან და გავუღე კარები გამიღიმა და ჩაჯდა. ჩემს უბანს რომ გავცდი მთავარ გზაზე გავედი და სად მიდიხარო შეშინებულმა მითხრა. ნუ გეშინია სახლში მიგიყვან ოღონდ ცოტა მოგვიანებითთქო. გუშინ ხო შეგპირდი მაკდონალდსში დაგპატიჟებთქო ხოდა ახლა გპატიჟებთქო. არა გთხოვ ეხლა არა სახლში ვერ დავაგვიანებ მამა გაბრაზდებაო და შევატყვე რო ძალიან ანერვიულდა. კარგი ნუ ნერვიულობ რო მოვალთ მამაშენს მე დავალეპარაკები და ავუხსნი, რა მოხდა ცუდს ხო არაფერს ვაკეთებთთქო. ხმა აღარ ამოუღია მაგრამ მაინც ნერვიულობდა თვალები აუწყლიანდა და სულ კანკალებდა. გავაჩერე მანქანა და ხელი ხელზე მოვკიდე ავიღე და ვაკოცე ხელზე. თუ ასე ინერვიულებ მივბრუნდეთთქო აშკარად ჩემი გეშინია, არ მენდობითქო? გენდობიო, აბა რა პრობლემაათქო მამაშენს მე ვეტყვი ისე რო არ გეჩხუბებათქო. უბრალოდ ბიჭთან ესე მარტო პირველად დავრჩიო. გავიცინე ხელზე ვაკოცე და გავაგრძელე გზა. მთელი დღე ერთად გავატარეთ ისეთი ბედნიერი იყო აღარც მამაისი ახსოვდა და არც სხვა პრობლემები. ხან სად წავიყვანე ხან სად მოკლედ მოვატარე მთელი თბილისი. დილით წასულები საღამოს ასე 9 საათისთვის წამოვედით. გზაში ჩაეძინა მანქანაში. ისეთი ლამაზი და უმანკო იყო მაშინვე მივხვდი რო თავი მაგრად გავყავი. ცოტახანში დედაჩემი მირეკავს და მეუბნება გახსოვს გოგო რო იყო დილით ჩვენთანო შენ ხო მაგის მერე გახვედი და ხოარ დაგინახავს სად წავიდა ჩვენგან რო გავიდა იმის მერე სახლში არ მისულაო მამამისი ეძებს გაგიჯებულია კაციო. კი ჩემთანა უკვე მოვდივართთქო უთხარი არ ინერვიულოს მალე მოვალთთქო. ამაზე დედაჩემმა რათქმაუნდა უამრავი კითხვა დამაყარა და ბოლოს რო აღარ ჩერდებოდა გავუთიშე. საგურამოში რო შევედით გავაღვიძე ჩემი პატარა, მოვედითთქო. ისევ ნერვიულობა დაიწყო რომელი საათია მამა ალბათ ყველგან მეძებსო. არ მითქვამს რო დარეკეს. მივიყვანე სახლში და ჭიშკართან ძაღლმა ყეფა დაიწყო და მამამისი და ბებიამისი დაფეთებულები გამოვარდნენ გარეთ. სანამსოფოს ეცემოდნენ მივედი მამამისთან და ვუთხარი არ ინერვიულოთ ჩემი ბრალია კაფეში დავპატიჟე და გაფრთხილებაც ვერ მოვასწარითთქო ბოდიშს მე გიხდით ასე რო განერვიულეთ სოფოს არ გაუბრაზდეთთქო. ისეთი თვალებით შემომხედა მემეგონა დამარტყავდა, ჩემ შვილს აღარ გაეკაროვო, ხელი გადახვია სოფოს და სახლში შეიყვანა თან ჩემ გოგოს თვალები უკან რჩებოდა მე გავუღიმე და შორიდან ვაკოცე. წამოვედი და სახლში მეორე ომი მქონდა რომ იმ მაწვნების დამტარებელ საწყალ გოგოს თავის გაჭირვება ეყოფა და ცხოვრება არ უნდა დავუნგრიო. რატომღაც ჩემებს ეგონათ რომ პროსტა მომეწონა და გასართობად მინდოდა. მე ახსნის თავი არ მქონდა წავედი დავწექი და დავიძინე. მეორე დღეს სოფოს მაგივრად ჩვენთან კალათით ბებიამისი მოვიდა. გავედი და ვკითხე სოფო რატო არ მოვიდათქო და არ სცალია აქ სასიარულოდო. არ სცალია თუ აქ აღარ მოუშვებთთქო? ხმა არ გამცა. მამამისს გადაეცით რო სანერვიულო არაფერი აქვს სოფოს თუ ვინმე რამეს დაუშავებს ბოლო მე ვიქნებითქო. ისევ არაფერი უთქვამს და წავიდა. არც მეორე დილით მოსულა. უკვე აღარ შემეძლო გავედი სოფელში და თუ ვინმე შემხვდა ყველას მის ნომერს ვეკითხებოდი არავინ იცოდა. მივედი მის სახლთან გარეთ არავინ ჩანდა. შესვლას ვერ ვბედავდი ან დაძახებას მიმდოდა მარტო სოფო მენახა. გავიარ გამოვიარე და ორი ბავშვი დავინახე მოდიოდა. მივედი მათთან და სოფოსთან შევგზავნე და დავაბარე რო თავისი სახლის უკან გამოსულიყო. კაი ხანს ველოდე და უცბად მომესმა პატარა ნაბიჯების ხმა. სოფო იყო და თვალებით მეძებდა. ხმადაბლა დავუძახე და რო დამინახა გამოიქცა მაშინვე ჩემკენ. არაფრის თქმა არ ვაცადე ჩევეხუტე და ეგრევე ტუჩებში ვეცი. არა გთხოვო და თვალებში ვეღარ მიყურებდა. მე მთელი სახე დავუკოცნე თან ვეხვეოდი, ის კიდე განაბული იყო და გული უფანცქალებდა. უნდა წავიდე მამა არ გამოვიდესო. შენი ნომერი მითხარითქო, არ მაქვს ტელეფონიო. აბა რა ვქნათთქო. აღარსად გიშვევბს როგორ გნახოთქო. მიშვებს მაგრამ თქვენ სახლში აღარო რო გაიგოს შეგხვდი ძალიან გაბრაზდებაო. უთხარი რო ერთმანეთი გვიყვარს და აღარ გაბრაზდებათქო. ის მესმის გასაბრაზებელი იყოთქო მარა რო გაიგებს არ დაგიშლისშთქო. თავი ჩაღუნა და უნდა წავიდეო. მაგრად ჩავეხუტე და ისევ ჩავკოცნე მერე ნელა ტუჩებზე ვაკოცე და წავიდამერე ისევ უკან ჩემკენ გამოიქცა და სწრაფად მითხრა, "ხვალ დილით 8 საათზე ეკლესიასთან" და მაკოცა...

ამ ისტორიაზე კომენტარები არ არის