ბავშური ლტოლვა 1

მოგესალმებით მეგობრებო, დღეს რატომღაც მინდა გაგიზიაროთ ამბავი რომელიც ჩემი ცხოვრების გარკვეული ნაწილი შეცვალა. ძალიან მცირე ასაკობრივი ბარიორის პერიოდში ვფიქრობდი რომ, ჩემ თავს რაღაც განსაკუთრებული ხდებოდა, გამოვირჩეოდი თანატოლებისგან, ბევრად გონება გახსნილი და ენაწყლიანი ბავშვი ვიყავი, ხოლო მანეროლოგიის პრობლემა არ მქონდა. დროთა განმავლობაში ვხდებოდი რომ საპირისპირო სქესი სრულებით არ მიზიდავდა მაგრამ მე ქართულ ჩარჩოებს ჩაბღაუჭებული ტიპიური ქართველი ბიჭი ვიყავი რომელიც ვერ უტყდებოდა თავის თავსაც კი რომ შესაძლებელი იყო მზგავსი ფაქტი მის თავზე გადასულიყო. მაგრამ როცა ემოციებმა დამღლა, და ჩავთვალე რომ გვერდზე არ მყავდა არავინ ვინც ჩემს ტკივილის ისეთს გაიგებდა როგორიც არის და იმის ნაცვლად რომ გავეკრიტიკებინე და ცინიკური მზერით შეეხდა ჩემთვის, დადგებოდა ჩემს გვერდით და მისი ნუგეში ჩაახრჩობდა არსებულ პრობლემას. მე არ მქონდა ალტერნატივა რომ მეძებნა ვინმე ჩემი ჭკუის მქონე ადამიანი, და სიმართლე გითხრათ არც მიზიდავდა ჩემზე უფროსი ადამიანები. მთავარია ცადო თორემ ყველაფერი გამოვა, ის რაც გინდა, და მეც ვცადე, მოვიძიე რამოდენიმე გაცნობის საიტი და აქტიურად დავიწყე ძიება პარტნიორის. გარკვეული პერიოდის შემდეგ, ყოველგვარი სექსუალური ფანტაზიებისა და ამ საკითხის გაცვლა გამოცვლის გარეშე გავიცანი 18 წლის ბიჭი მე მასზე 1 წლით უფრსი ვიყავი, და შევხვდით, მისი მონაცემები სრულიად აკმაყოფილებდა ჩემს მოთხოვნებს, ზეციურად ლამაზი ღიმილი, გონება მახვილი და ენაკლიმატი ბიჭი იყო, მაგრამ ჩვენ ჩვენს ორიენტაციაზე არაფერი გვითქვამს ერთმანეთზე, და მხოლოდ ერთმანეთის ცქერით ვტკბებოდით დიდი ხნის მანძილზე. ჩვენი სოციალურ ქსელში მეგობრობაც კი არ გვაკავშირებდა რადგან არ გვინდოდა ვინმეს შემთხვევით მაინც გაეგო ჩვენი ურთიერთობის შესახებ, ამიტომაც ქუჩაში ხეტიალის პროცესში მე მას ვკითხე: - სიცოცხლე იცი რა მაინტერესებს? - რა ჩემო პატარა? -თუ ჩვენი ურთიერთობა არ გვინდა გავიდეს ფართო მაშტაბებზე, ჩვენ არ გვაქ ერთმანეთთან ისეთი ტერმინოლოგიით მიმართვის ფორმა როგორც ხდება ჩვეულებრივ მეგობარ ბიჭებს შორის, და ბევრი ფაქტორია. რა ქვია ჩვენს ურთიერთობას? - იციი? მეც ძალიან ბევრი მიფიქრია ამაზე -და რა მოიფიქრე? გარკვეულიპერიოდი ხმა არავის ამოგვიღია, უბრალოდ, არც მე მქონდა მზგავსი ურთიერთობა ვინმესთან და არც მას და დაბნეულობისგან აგვერია ფიქრები ერთმანეთში, სათქმელიც სულ მალე ამოიწურა. -რა მოვიფიქრე? უბრალოდ შენ ჩემთვის ადამიანი ხარ რომელსაც საკუთარ თავზე გაცილებით წინ ვაყენებ, - გიო... იქნებ დავარქვათ ყველაფერს თავისი სახელი - რას გუსლისხმობ? -მე მხიბლავს შენი ყველა დეტალი, ყველა ქცევა და მანერა, ყოველივე შენი სუნთქვა და ამოსუნთქვა, მინდა ახლა ჩამეხუტო - იკა, რა გჭირს? ხო ხვდები რომ მე შენზე მეტს განვიცდი ახალა, მე ვინგრევი მორალურად, დიდიხანია მინდა გითხრა რომ მე შენ იმაზე მეტად მჭირდები ვიდრე შენ მე, მე არ ვიცი რა არის სიყვარული, მეშინია გითხრა ტყუილი და გითხრა მიყვარხარ თქო, იმიტომ რომ მართლა არ ვიცი რა არის ეს გრძნობა და არ მინდა შევცდე, აქამდე არ მყვარებია, მაგრამ მგონი სწორედ ესაა სიყვარული რაც მე შენდამი განვიცდი. - ახლა ცოტა შემეშინდა -რატო? -და რა იქნება ამის შემდეგ? -მოდი დაველოდოთ სიცოცხლე, დაველოდოთ -მაგრამ მე არ მიყვარს ლოდინი -მაშინ წავიდეთ -სად? -იქ სადაც არავინ იქნება, -კარგი. ამ დიალოგის შემდეგ ვხეტიალობდით ჩუმად და ბუნებაში გამოწვეულ ბუნებრივ ხმებს უსმენდით, არ გვითქვამს არცერთი სიტყვა ერთმანეთისთვის, ამასობაში შებინდდა და ჩვენ ერთ-ერთ პარკში ამოვყავით თავი, თან გაწვიმდა და ხალხის ჭაჭანება არ ისმოდა, გიო მომეხვია, და ხელი მომიჭირა მთელი ძალით, მე გავინაბე დავხარე თავი, და თვალი-თვალში გაუყარე და მოკლე პერიოდი ერთმანეთის გულის ცემასა და სუნთქვას უსმენდით, შემდეგ გავწიე ტუჩები და ხანგრძლივად ვკოცნიდით ერთმანეთს. როცა დავასრულეთ კოცნა, ამაღლებულ ხასიათზე დავდექი, ჩამოვჯექით ახლო მდებარე სკამზე, ხელები ჩავკიდე და ხელზე ვეფერებოდით ერთმანეთს. ჩაიარა დღემ იდეალურად, ჩვენ თბილისის ერთი და იგივე ქუჩაზე ვცხოვრობდით მაგრამ ერთმანეზე არაფერი ვიცოდით, ასე რომ სახლამდე გავაცილეთ ერთმანეთი და დავშორდით. დიდხანს გაურკვევლობაში ვიყავი ასე რომ მე მივწერე მობილურზე, -გიო მე არ ვნანობ დღევანდელ დღეს, მაგრამ ჯობია ორი დღე არ ვნახოთ ერთმანეთი რომ გავიაზროთ რამდენად სწორი ნაბიჯია ეს ყველაფერი ჩვენს ურთიერთობაში. -მე ვფიქრობ კი არა.... იკა ვგრძნობ რომ ჩვენ სულ ერთადუნდა ვიყოთ!!! -გიო უკვე მენატრები, თუ შეძლებ გვიან გამოდი მინდა ჩაგეხუტო. -მეც, მეც, მეც ერთმა წამმა, ერთმა მოვლენამ ძალიან ბევრი რამ შემიცვალა, სხვა ხედვები და მიზნები გამიჩინა, გამაბედნიერა, მომიშუშა ყველა ნაიარევი, მაძლიერებდა, მატანინებდა და მავიწყდება ყველა განცდილ თუ განსაცდელ ტკივილს, ეს პატარა ბიჭი, არ მინდოდა რომ დამეკარგა ოდესმე მე ის და ამაზე ფიქრისც ძალიან მაშინებდა, მაგრამ მაშინებდა ის ფაქტიც რომ ჩემი ოცნებაც დავიწყებას მიეცემოდა ასე, ჩემი ოცნება კი ოჯახში, ანუ საკუთარ ცოლ-შვილზე იყო ორიენტირებული, მაგრამ დროთა განმავლობაში ესეც შეუძლებელი ხდებოდა. ხდებოდა კი არა ვფიქრობ გარდამავალი იყო, იყო იმიტომ რომ მე ამ გრძნობებით დავიბადე და აღარ ვიტანჯავდი თავს იმაზე ფიქრით რომ მე შეგნებულად შევცვალე რამე, მე გიოს ჩემს საჩუქრად ვთვლიდი, არ მივლიდა მასზე არცერთი ბილწი აზრი, რომელიც ხორციელ სიამოვნებას მოიცავდა, არასდროს რატომღაც, და ვფიქრობ არც მას, რადგან არ გვქონია სექსუალი ლტოლვა ერთმანეთის მიმართ. ის ჩემზე ზრუნავდა, ზრუნავდა ჩემს ხასიათზე, იმიჯზე, ყოფით ცხოვრებაზე, და მე მასზე. ასე გადიოდა გარკვეული პერიოდი, ყოველგვარი დაძაბული საკითხების განხილვის გარეშე, როცა მე ვიყავი ცუდათ, უხასიათოდ ის მამხნევებდა, როცა ის იყო ცუდ ხასიათზე, მაშინ მე ვამხნევებდი მას, და თუ ორივე ცუდ ხასიათზე ვიყავით, უსმენდით ერთმანეთს. ერთ დღეს, მოვიფიქრეთ რომ სახლში ტყუილი გვეთქვა და ერთი ღამე სადმე გაგვეტარებინა ზაფხული გრილ ტყეში, კოცონთან ერთად. ამიტომ ვთქვით რომ მეგობრებთან ვრჩებოდით და ერთმანეთს შევხვდით, თბილი ჟაკეტებით, ერთ ერთ ტყის გორაზე ავედით, ჩამოვჯექით და როცა დაბნელდა კოცონი ავანთეთ, მოვიმზადეთ რაღაცეები, ვისაუბრეთ ბევრი და მივირთვით არსებული პროდუქტი, შემდეგ როცა მე მის ფეხის ნაწილზე მქონდა თავი ჩამოდებული, ავხედე და თვალი-თვალში გაუყარე, მან დახარა თავი და ნაზად მაკოცა, თავის სფეროში ვგრძნობდი როგორ იღგრძნებოდა, და მეც აღვიგრძენი, გიჟურ თავდავიწყებას მიეცა ეს ღამე, გარყვნილი პოზებისა და დამაკნინებელი კამასუტრის გარეშე ჩაიარა ამ მოვლენამ, ძალიან ლამაზი და საიამოვნო იყო ყველაფერი. სხეულთა კონტაქტი რამოდენიმე საათი რამოდენიმეჯერ მოხდა, იმდენჯერ რომ თავზე დაგვათენდაკიდეც, როცა პოზიტიურად დაღლილები ვიყავით, ჩავბარგდით და მიუხედავად იმისა რომ სახლს რამოდენიმე კილომეტრი გვაშორებდა, ფეხით 4 საათის მანძილზე შესვენების გარეშე მივსეირნობდით, და მუდამ ვსაუბრობდით, არ იწურებოდა სათქმელი..... როცა სახლში დავბრუნდი, ცივი სახით და გაუგებარი შფოთვით შემომეგებნენ შინ ოჯახის წევრები, გაოცებული ვიყავი და მაინტერესებდა რა ხდებოდა, დიდი აურზაურის, და განწირული ტირილის, ოხვრის შემდეგ გაირკვა რომ ჩემი და გიოს მონაწერები ჩემი ძმის ხელში იყო რომელიც უკვე მთლმა ოჯახმა იცოდა. მეც და გიომაც მობილურები ორივემ სახლში გამორთული დავტოვეთ რომ არ შევეწუხებინეთ მაგრამ ცნობისმოყვარეობის გამო ოჯახის წევრებმა მისი განბლოკვა მოახერხეს, მოახერხეს და იმდენად შემზარავი იყო ეს ფაქტი მათთვის რომ დაუკავშირდნენ ადრესატს ვისგანაც ხდებოდა მოწერა ამ მობილურზე. სანამ მე და გიო ლაღად ვერთობოდით ერთმანეთთან ჩვენი ოჯახის წევრები ერთმანეთს შეხვედრილან და დეტალურად განიხილეს ყველა საკითხი, ნაწერებიდან მკაფიოდ ჩანდა რომ ჩვენ არამქვეყნიური დამოკიდებულება გვქონდა ერთმანეთთან, მაგრამ ამ ყველა პრობლემას ის დაემატა რომ მე და გიო საკმაოდ ახლო ნათესავები ავღმოჩნდით. უბრალოდ ჩვენ ერთმანეთზე მხოლოდ გადმოცემით გვქონდა გაგებული. ერთი სიტყვით საკმაოდ დიდი პერიოდი ძალიან დიდი წნეხის ქვეშ ვიყავი როგოც მე ასევე ის, ყოველგვარი საჭმლისა და წყლის გარეშე საკმაოდ დიდი ხანი გამომკეტეს ერთ ოთახში და ხშირი ინტერვალით ფსიქოლოგი შემოდიოდა სალაპარაკოდ, მე ყოველგვარი აგრესსის გარეშე ვპასუხობდი მის უაზრო კითხვებს და შემდეგ თვითონ შეირყა ფსიქოლოგიურად და შემეშვა. დაახლოებით 6 თვე გავიდა ამ რეჟიმში, სასტიკად გამხდარი და გონება დაქვეითებული გამხადა ამ ყველაფერმა, მაგრამ მაინც ვცდილობდი რაიმე ხერხით ხმა გიომდე მიმეწვდინა, რამოდენიმე ჩემი ახლო მეგობრი მივუშვი მის სახლში გამოგონლი კომპანიის სახელით ოჯახში რომ, გამეგო როგორ არის მაგრამ, იქ სრულიად სხვა ხალხი დახვდა, ის გადაიყვანეს სვხაგან საცხოვრებლად. მე არანაირი ძალა აღარ მქონდა მეძებნა ის მაგრამ უბრალოდ მაინტერესებდა რომ მის სიცოცხლეს არ ემუქრებოდა რამე, და ეს უმოქმედობა ფსიქიკურად მშლიდა ყოვლდღიურად. ერთ დღეს მეგობარმა გათამაშებაში მოიგო ერთ-ერთისასტუმროს 10 დღიანი აბონიმენტი თურქეთში, და მითხრა რომ ეს მე უფრო მჭირდებოდა და ამ აბონიმენტით გამიშვა თურქეთშში თავისი ხარჯით, მე უარის მიუხედავად ბევრი საუბრის შემდეგ დავთახმდი, ჩავბარგდი მოვემზადე წასასვლელად, ისე ჩავჯექი ავტობუში და შევედი თურქეთის საზღვარზე რომ არც მიგვრძნია იმდენად გათიშული ვიყავი, ჩემი დაბადების დღე იყო თან, ჩამოვედი ავტობუსიდან, შევედი სატუმროში და ავედი ნომერში, უზარმაზარი ოთახიდან გასვლა არ მინდოდა, ჩემოდნები არ ამომილაგებია, მივყარე და საწოლზე წამოვწექი, არც ვაპირებდი არსად გასვლას, და ფიქრებში დამეძინა, როცა გათენდა ნომრის მომსახურეობის (საუზმის) გამო გამაღვიძა კარებზე კაკუნი, -ვინ არის -ნომრის მომსახურეობა -მადლობა არ მინდა -კაგით, კარგად ბრძანდებოდეთ ხმა ძალიან მეცნო, ცრემლებამდე მიმიყვანა ამ ტონმა, უცებ კარებს ვეცი, გამოვაღე და წინ ლურჯ ფორმაში ჩაცმული გიო შემრჩა, ძალიან დიდიხანი შოკირებული ვიყავით ორივე, შემდეგ შემოვიდა ნომერში, და იატაკზე ჩამოვჯექით ორივე, -გიო, ძალიან მენატრებოდი, რა მოგივიდა? -ერთი სიტყვით, დედა მირტყამდა, მამა რომ შემოდიოდა, ფეხებს ჩემზე იწმენდდა, მხოლოდ ბებია მიცავდა როცა მირტყამდნენ და მამცირებდნენ, შემდეგ ამ მიზეზით ბებიაც მოხუცთა თავშესაფარში ჩააბარეს და მე სახლიდან გამოვიქეცი, აქ ჩამოსასვლელი თანხა მამაჩემის საბანკო ანკარიშიდან ბანკომატით მოვხსენი, როგორც გავიგე საჩივარი დამიწერა და ძებნაში ვარ, ერთი სიტყვით ამ სასტუმროში დავიწყე მუშაობა და ვცხოვრობ აქ დიდი ხანია, შენ? შენ რას შვებოდი? მე ვიცი როგორ იყავი, ყოველდღიურად მომდიოდა შენზე ინფორმაცია, ჩემი მეგობარი, მაწვდიდა შენზე ინფორმაციას -გთხოვ არაფერი თქვა, მე შენთან მინდა, თუ არ გამაგდებ შენი ცხოვრებიდან -იკა მე თეთრად მითენდება ღამეები რომ შენ ჩემ გვერდით არ ხარ, მე მივიღე გადაწყვეტილება ამ 10 დღის მანძილზე მეშოვა სადმე სამსახური რადგან თურქული ენაც ვიცოდი საკმაოდ კარგად, და საკმაოდ მაღალი სტანდარტების მქონე საბროკერო კომპანიაში მიმიღეს, მინიმალური ხელფასით მაგრამ მაქსიმალური ენთუზიაზმით, მე და გიო ვცხოვრობდით ძალიან ვიწროდ, ეს პერიოდი, და ეტაპობრივად იზრდებოდა შემოსავალი, შემოსავალთან ერთად ბინის ფართი, და ყოველი დღე ბედნიერების მომატნაი იყოჩვენთვის, ვფიქრობ განგებამ მოითხოვა ასე, რომ ჩვენ ჩვენი მინიმიმალური ასაკობრივი ზღვარის მიუხედავად შევძელით თვით დამკვიდრება ყოფით ცხოვრებაში საზღვრებს გარეთ !!!

ამ ისტორიაზე კომენტარები არ არის