სოფია... (ნაწილი 3)

იმ დღეს მთელი დღე ვბორგავდი არა და აღარ გადიოდა დღე, როგორც იქნა დაღამდა და თვალი არ მომიხუჭავს სულ საათზე ვიყურებდი რვა, რვა, რვა ვეღარ გახდა რვა საათი. 7 საათზე დარეკა მაღვიძარამ და ეგრევე წამოვხტი. ადრე მივედი ტაძართან და სოფოს ველოდებოდი. ცოტახანში სოფოც გამოჩნდა. შორიდანვე ისეთი ლამაზი იყო თავბრუ დამეხვა. ტანზე მომდგარი ოდნავ ფარფატა კაბა ეცვა, აი მაშინ კი ნამდვილად გადავირიე ყველაფერი გამოკვეთილი ქონდა თეძოები, ლამაზი სწორი ფეხები, წვრილი წელი და სავსე მკერდი. მოდიოდა და მოჰქონდა თავისი სიმშვენიერე. ძაან ლამაზი ხართქო და მოვეხვიე. თავი ძლივს შევიკავე რამე ზედმეტი რომ არ მექნა. ტვინში სისხლი ჩამექცა. იმ დღეს თავის თავზე ყველაფერი მომიყვა. მამა მკაცრად და ჩაკეტილად ზრდიდა და ამ ყველაფრის მიზეზი იყო დედამისი, რომელმაც პატარა სოფო და ოჯახი მიატოვა და სხვა კაცთან ერთად გაიქცა. სოფო კარგი გოგო გაიზარდა, სკოლაში კარგად სწავლობდა, თუმცა უსახსრობის გამო ვერ ჩააბარა უნივერსიტეტში. მამას და ბებიას ოჯახურ საქმეებში ეხმარებოდა და თავიანთი მომზადებული ყველის და მაწვნის გაყიდვით ირჩენდნენ თავს. მე გაოცებული ვიყავი ისეთი ლამაზი და ნაზი იყო ისეთი თეთრი კანი და ნაზი ხელები ჰქონდა მიუხედავად ამდენი ფუზიკური შრომისა. მოკლედ ეს გოგო თავდავიწყებით შემიყვარდა იმიტომ, რომ ის არ გავდა არავის ვინც აქამდე მყოლია ან ოდესმე შემხვედრია, ის ისეთი სუფთა, ისეთი უანგარო და კეთილი იყო და ამავდროულად ისეთი ლამაზი შეუძლებელია ამისგან თავის დაღწევა. მოკლედ რამდენიმე დღე ჩუმად ვხვდებოდით ერთმანეთს, სოფოს ჩვენ სახლში აღარ უშვევდნენ. მამაისს მაგრად არ ვევასებოდი თავში ავარდნილი ტიპიაო არ გაეკაროვო უთქვამს ჩემზე, მაგრამ ასე რატომ ფიქრობდა ჩემზე არვიცი, ვფიქრობ რომ წესიერი ადამიანი ვარ :დდ ამ მოკლე ხანში სოფოსაც ისე შევაყვარე თავი უკვე ვეღარ ძლებდა უჩემოდ, ძალიან მომეჯაჭვა (ეს ალბათ იმის ბრალია, როგორც გაზარდეს). გადავწყვიტე მამამისს დავლაპარაკებოდი და საღამოს სახლში მივადექი. ძალიან მკაცრი სახით შემხვდა, სოფო კუთხეში იდგა თავჩაღუნული. მამამ უთხრა რომ გასულიყო და გავიდა. გისმენო. მოკლედ არ მინდა რო რამეს ცუდად ფიქრობდეთ ჩემზეთქო ან იმას რო სოფოს ცუდად ვუყურებთქო ან ამას რატომ ფიქრობთ არ მესმისთქო.აქ იმის სათქმელად მოვედი რომ სოფო მიყვარს ერთმანეთს ვხვდებით და არ მინდა თქვენგან რაიმე წინააღმდეგობა იყოსთქო. ვთქვი და ამოვისუნთქე. ჩუმად იყო და ამომხედა. მოკლედ დაიწყო, ჩემი შვილი ესე გავზარდე, ისე გავზარდე და ა.შ. ხოდა ის ჯერ პატარაა (19 წლის გოგო) და მინდა მის გვერდით მშრომელი და მეოჯახე პატიოსანი ადამიანი იყოსო. ქალაქელ ბიჭებს არ ვენდობი ვიცი ეს დაჩნიკები როგორებიც ხართო. ერთი ორი თვე წახვალ და მოგბეზრდებაო და მე ჩემი შვილი ვიღაცის დროებით გასართობად არ გამიზრდიაო. არასწორად ფიქრობთთქო, ისე სოფო ზრდასრული ადამიანი და მისი გადასაწყვეტია, მე უბრალოდ იმიტომ მოვედი თქვენთან რომ რაიმე გაუგებრობა არ იყოსთქო და სოფო რომ გასართობად მინდოდეს თქვენთან არ მოვიდოდი გავერთობოდი და წავიდოდითქო. სწორად გამიგე კაცურად გეუბნები რო შეეშვა ჩემ შვილსო. ძაან გავბრაზდი გიჟივით წამოვხტი და უსიტყვოდ გავვარდი გარეთ. რა თქმა უნდა ამ გოგოს არ შევეშვებოდი. იმ დღესვე წამოვედი თბილისში და ერთი კვირა აღარ ჩავსულვარ. სოფოს ვერ შევეხმიანე რადგან ტელეფონი არ ქონდა და ალბათ ძალიან დარდობდა, ეგონა მივატოვე, ამაზე აღარ ვფიქრობდი მინდოდა იქაურობას გავცლოდი. ერთი კვირის შემდეგ ძალიან მთვრალი ჩავედი, ძალიან არა, გაგლეჯილი მთვრალი, ძმაკაცებთან ერთად შუაღამისას მივადექი სოფოს სახლს და ვიღაცამ გაგვიღო კარები თურმე ვაბრახუნებდი ეზოს კარებზე მერე რაც მომიყვნენ, ყველაფერი დეტალები არ მახსოვს :დ სოფო გამოვიდა ეზოში დავუჩოქე და ხელი ვთხოვე (ბეჭდის გარეშე) ამ დროს მამამისი მწვდა ქეჩოში და გამომისროლა ჩემი ძმაკაცებიანად :დ მეორე დღეს საშინელ პახმელიაზე გავიღვიძე ამიტომ ეგ დღე არ ითვლება. მესამე დღეს მამამისს დავუდარაჯდი სახლიდან გავიდა თუ არა მაშინვე სოფოს დავუძახე. მეთქი ჩაალაგე მივდივართ. სად მივდივართო, ცოლად მომყავხართქო. გაეღიმა და სულ გაგიჟდიო. ისე გაეღიმა, მაშინვე მივხვდი დიდი წინააღმდეგობის გამწევი არ იყო. ამაღამ 2 საათზე სახლთან დაგელოდები იცოდე გამომყევითქო. არა ესე უცბათ ვერა გაგიჟდებიანო, არ მაინტერესებს მე რომ მაგიჟებენ ეგ კარგიათქო? მამაშენი კი არა, ჩემთან რო არ იყო მე გავგიჟდები სადაცაათქო. კარგიო გამოგყვებიო და სიხარულისგან ხელში ავიტაცე. იმ ღამეს ველოდე ცოტა დააგვიანა. სახლიდან რომ გამოვიდამაშინვე მანქანში ჩავსვი და კახეთში გავაქანე ლოპოტაზე სასტუმრო უკვე დაჯავშნილი მქონდა...

ამ ისტორიაზე კომენტარები არ არის